Japan All Open Judo Kampioenschap (29 april)
Vandaag wordt een van de hoogtepunten van deze reis en geldt als een “vinkje” op onze gezamenlijke bucketlist. We gaan namelijk naar het belangrijkste judo toernooi in Japan. Met hulp van Mevr. Richardson, de moeder van Luca, was het the Old BOy’s gelukt om aan kaartjes te komen. Hieronder het verslag van deze belevenis, waar ze ook nog eens onze Mei tegen het lijf liepen.
Om 08.30 uur vertrokken wij met ons nieuw verworven metrokaartje richting de Budokan, de Budotempel waarin alle krijgskunsten worden beoefend, maar ook rockconcerten worden gegeven. Ook deze trip liep weer voorspoedig en in een mum van tijd liepen we achter de meute aan het park in waar de zaal zich bevond. Daar aangekomen werd Hans aangesproken door een Japanse jonge dame die hem had herkend. Nou ja niet perse hem, maar het Judoschool Haagsma T-shirt wat hij droeg en daarmee ons als groep. I het voortraject hadden we mail contact met haar gehad over Tokyo en nuttige tips. Van haar oud-trainer Marc had ze inmiddels gehoord, dat we waren aangekomen, maar dan nog was het puur toeval dat we haar troffen. Zij was daar om “verplicht” de deelnemers aan te moedigen die van haar universiteit waren. Toen ze zag waar we zaten, ter hoogte van de mat achter de jurytafel gingen haar ogen open van verbazing en lichte jaloezie. Wij hadden echt wereldplaatsen en zij zat op de 2e ring.
Binnen werden onze kaartjes nog 2 keer gecontroleerd en om 09.30 uur begon de ceremonie met het voorstellen van de 40 deelnemers en het slaan op de grote trom. de. Man die deze taak had, werkte zich letterlijk in het zweet. Kort daarvoor was er een luxe geklede dame met escorte gearriveerd, die met heel veel eerbied werd behandeld. We weten niet wie die dame was, maar we neigen naar iemand uit de keizerlijke familie, een nicht of haar hofdame, je weet het niet.
De wedstrijden volgden een Knock Out systeem en kende geen leeftijds- of gewichtsklassen. Een gewichtsverschil van 40 of 50 kilo was zeker geen uitzondering in de eerste paar ronden. In bijna alle gevallen won de zwaardere judoka. In de eerste ronden werden er mooie en minder mooie partijen gevochten. Door de toenemende vermoeidheid, vanwege partijen van 4 minuten en een Golden Score verlenging, nam de dynamische vechtstijl af, naarmate de dag vorderde en de overgebleven judoka’s steeds meer van het zwaardere soort waren. Er was een uitzondering en onze favoriet (naam volgt nog), die vocht met de moed van een leeuw tegen veel zwaardere tegenstanders en pas in de 1/2 finale verloor van de latere winnaar. Deze judoka hadden wij de finale van harte gegund, want hij gaf werkelijk alles, maar het lot besliste anders. Uiteindelijk streden de twee overgebleven mannen tegen elkaar en heeft de zwaarste, met een betere conditie op scheidsrechters beslissing, via Shido’s (straffen) gewonnen. Ze konden beiden echt niet meer, de verliezer net iets eerder dan de winnaar, die heftig geëmotioneerd was door zijn overwinning. Dit kon ook komen, doordat hij zich realiseerde dat hij zijn prijzen nooit allemaal in de metro tegelijk mee kon nemen. Het was haast overkill, wat hij allemaal aan bekers, oorkondes en plakkaten kreeg. Waarom hij die kreeg is ons onbekend, maar de mooiste prijs was (naar wij vermoeden) een levenslange voorraad aan noodles/ramen. Als Gianna dat had geweten, was ze nooit gestopt met judo. Vermeldenswaardig is nog het feit dat Rob en Gilbert een van de huidige Judo grootheden, Shohei Ono hebben ontmoet in de broodjeszaak waar zij op hun bestelling wachten. De anderen waren al terug naar de zaal na de pauze van een uur, maar de broodjes waren er nog niet. Hoewel Lean in Japan is uitgevonden, valt het ons iedere keer op, dat de horeca in dit land niet efficiënt werkt. Gelukkig vergoedde Ono een heleboel in dit geval. De foto’s volgen later.
